Niet hoog en droog, maar laag en nat was het in de Schotse hooglanden (Ghaidhealtachd). Regen, mist, drassige roodbruine heide en bomen vol met lichtgroen mos. Blauwgrijze bergwanden langs oneindig grote lochs, waarboven af en toe wat zon en een regenboog verscheen. Schapen als minuscule witte stipjes op de hellingen in de verte, groepjes roodbruine highland cows in de weilanden.
En natuurlijk kastelen, forten, ruïnes en cairns, stenen grafheuvels. Ondanks dat er wat betreft (militaire) geschiedenis meer viel te ontdekken op de meer toeristische plekken, heeft het noordwestelijke deel het meeste indruk op me gemaakt. Dit was het North West Highlands (UNESCO) Geopark.
We verbleven in dit gebied in Inchadamph, in een woonwagen in de Explorers Lodge. We bleken midden tussen groepjes geologie studenten/onderzoekers te bivakkeren.
De wegen waren hier smal (single track met uitwijkplaatsen) en vaak vol gaten, het weer erg mistig en nat. Sommige landschappen deden me aan IJsland denken, wat betreft weidsheid en kleuren. Alleen kwam er hier geen damp van de kronkelende riviertjes. Alles was gewoon koud.
Er waren bijzonder gevormde bergen (munro’s, tot 1300m hoog), rotsformaties en grotten langs ruige kliffen. Ik had te doen met de fietsers die we tegenkwamen, ploeterend in weer en wind langs de North Sea Coast Route. Lange afstanden wandelen in deze zompige streken leek me ook geen pretje. Wij hebben het daarom gehouden bij kortere wandelingen naar rotsformaties en watervallen. Maar ook daar waren goede bergschoenen en regenkleding geen overbodige luxe.
