Lezende in Jelle Brandt Corstius’ zeer vermakelijke boek ‘Rusland voor Gevorderden’ herinnerde ik mij dat ik ooit, toen ik zelf aan het overleven was in Georgië, een Hyves blog had bijgehouden. Die Hyves account bestaat al een poosje niet meer omdat Hyves plus Facebook bijhouden me wat teveel gedoe werd. Maar voor de Georgië fans heb ik het weer even opgezocht.
Nog even voor de goede orde (voor degenen die niet bekend zijn met het land):
Georgië ligt niet in Rusland. En in Georgië is het niet kouder, maar warmer dan in Nederland.
Georgië ligt onder Rusland, boven Turkije en Armenië, westelijk van Azerbaijan. Ten westen grenst het aan de Zwarte Zee. Het heeft drie klimaatzones: mediterraan, continentaal en bergklimaat (altijd sneeuw).
Tijdens een rondreis van een half jaar in 2001 kwam ik er voor het eerst terecht. We besloten (milieu)projecten in de Kaukasus te gaan organiseren. Zodoende werkte ik tussen 2002 en 2008 voor de stichting Falkor I.C.Y. in Nederland en de Kaukasus. Daarnaast deed ik webdesignopdrachten. Niet alleen omdat ik het leuk vond, maar ook omdat ik op den duur vaste lasten in twee landen moest betalen en dus extra geld nodig had.
Sinds 2008 woon ik weer in Nederland en werk nu full-time als webdeveloper.
Impressies van toen ik in Tbilisi woonde en werkte
2006 -2007
Onverwacht bezoek
10 juni
Hoe vind je in Tbilisi een huurwoning? Een van de manieren is om naar de Soechoi Most (Dry Bridge) te gaan in het centrum van Tbilisi en daar te praten met de mannen en vrouwen die er rondlopen. Dit zijn namelijk makelaars. Zodoende kwamen we na enige appartementen te hebben gezien en afgekeurd, terecht in een Italian Yard in Sololaki, het oude centrum van Tbilisi. Een beetje een rammelige woning maar wel een geweldige locatie. Na onze ‘verhuizing’ (alles paste in de kofferbak) was ik vrolijk de woning een beetje bewoonbaar aan het maken toen er ineens een man kwam binnenwandelen. Hij bleek het huis ook te huren. Ik snapte er niks van. Er waren verder ook geen spullen -op een stuk zeep in de badkamer na- die me er op hadden kunnen wijzen. Ook de keuken was geheel leeg. Even later kwam er nog een man binnenlopen, en de huisbazin. Het was een homostel, twee mannen -waarschijnlijk met vrouw en kinderen -die het huis gebruikten voor hun afspraken. Na een hevige discussie werd besloten dat ze over twee weken de huur op zouden zeggen en wij er in konden. Dus pakten we onze tassen weer in en gingen terug naar de flat van de schoonfamilie.
No escape
17 juni
Toen ik vorig zomer bezig was met de subsidieaanvraag voor het fiets-uitwisselingsproject had ik moeten bedenken dat het in dezelfde tijd valt als het WK. Georgië heeft dan wel geen eigen team om aan te moedigen, maar in plaats daarvan zijn er groepen supporters ontstaan van verschillende kleuren. Zoals een Georgische vriend (en voetbalfan) het omschreef: in deze tijd hebben we niet te maken met racisme in de vorm van ‘jij hebt een zwarte huidskleur” maar met “jij hebt een rood T-shirt aan”. Ik heb gelukkig nog geen verschillende Georgische supportersgroepen met elkaar op de vuist zien gaan, maar het werd me wel snel duidelijk dat ik zelfs in Georgië de Oranjegekte niet kan ontlopen. Uitgerekend de wijk waar we nu wonen, heeft zich gewijd aan Nederland. Dus ook hier rijden of lopen er groepen uitgedost in oranje kleding en met Nederlandse vlaggen, hard toeterend of zingend door de straten.
Nu ben ik weer in Nederland (koud: maar 20 graden) en kijk ik uit op honderden oranje vlaggetjes in mijn straat. Maar tot nu toe is het enorm rustig in vergelijking met Georgië.
’t Giet zoals ’t giet
29 juni
Nog twee dagen en dan gaan we gewapend met 30 fietshelmen, felgele hesjes, werkloze wuppies, bitterkoekjes en stroopwafels, Hooghoudt jenever en Skik (fietse!) naar Georgië voor het jongerenuitwisselingsproject met als thema fietsen. Al jaren zeur ik nu dat ik wil fietsen daar omdat ik al die auto’s en onsportieve leefstijl beu ben, maar nu moet ik het waarmaken. Straks kom ik zelf de berg niet op!
De pers is al ingelicht en voor de eerste ‘Reclaim the Streets’ van de Kaukasus staat de politie en ambulance klaar om ons te redden van de agressieve Georgische automobilisten.
Ondertussen is onze meest actieve deelnemer uit Hongarije op de fiets aanbeland in Turkije. In Bulgarije heeft hij verschillende (loco)burgemeesters ontmoet in het kader van onze fietspromotie-campagne. Hij heeft nog vier dagen om op de fiets heel Turkije te doorkruisen, waarna we hem zullen verwelkomen in Batumi als een echte held! Zie zijn weblog.
Annabel
19 juli
Het fietsproject was geweldig leuk en nuttig, het is me 100% meegevallen, helemaal gezien het feit dat in Georgië dingen constant anders lopen dan gepland. De Georgische organisatoren bleken heel goed 30 mensen te gast te kunnen hebben en een goed programma in elkaar te kunnen zetten. We hadden het dan ook grondig voorbereid, Giorgi en ik hadden het al in de planning in 2004.
Het was de eerste keer dat ik, dankzij de culturele avonden, zowel het Nederlandse als het Georgische volkslied moest zingen (nou ja er bij staan). Een van de Georgiërs was helemaal bevangen door ‘Annabel, het wordt niets zonder jou” en dat kregen we de rest van de week niet meer uit ons hoofd omdat hij het voortdurend oefende.
Eenmaal terug in Tbilisi waren we afgesloten van stroom, omdat we een rekening die we nooit ontvangen hadden niet bleken te hebben betaald. Aan het loket van het energiebedrijf bleek dat ze ons niet wilden aansluiten vanwege de schuld die nog open stond van de vorige huurders. Dus nog meer betalen om niet meer in het donker te hoeven zitten. De overgebleven 10 projectdeelnemers die in ons appartement bivakkeerden tot hun vliegtuig ging, vonden het wel romantisch maar wij niet echt. Al met al duurde het een week tot we weer aangesloten waren en toen was onze telefoon afgesloten. Die is nu betaald, maar nu is de lijn ergens beschadigd, dus gebruik maken van internet komt er niet echt van. Daar zit je dan, als webdesigner in Georgië… Deadlines? Niet realistisch.
Vorige week heb ik ook een fietstochtje gemaakt buiten Tbilisi met drie fietsclub-leden. In Tbilisi wordt er nog nauwelijks gefietst, maar er zijn een paar jongens die een soort clubhuis hebben met een oude betonnen fietsbaan midden in de stad en daar rondjes fietsen en sleutelen. Dankzij ons project kwam ik met hen in aanraking. Zij hebben die 30 fietsen voor ons bij elkaar weten te schrapen. En nu heb ik ook een paar fietsmaatjes.
Het fietstochtje was een behoorlijke kamikaze onderneming (vooral om de stad uit te komen) maar ik heb er volop van genoten. Voor ’t eerst ben ik in Mtskheta (de vroegere hoofdstad, zo’n 20-25 kilometer van Tbilisi) bij het klooster geweest op de fiets in plaats van met de auto, heerlijk! Langs de rivier fietsen en de frisse berglucht echt voelen en inademen. Dat moet ik vaker gaan doen!
Vlak daarna kwam er ineens een Russisch meisje met fiets uit de lucht vallen die toen ook bij ons te gast was. Gisteren is ze samen met Justin op de fiets vertrokken naar Istanboel. De buren op onze binnenplaats vonden het allemaal erg interessant, vooral de kinderen renden op de fietsen af en wilden er alles van weten. Hoeveel versnellingen, wat is dit? Wat is dat?
Trouwens, ik hoor van meerdere mensen dat ze steeds meer fietsers in Tbilisi zien, dus het is niet alleen mijn verbeelding. Ik ben geen roepende in de woestijn meer.
30!
29 juli
Ik moet nog even aan het getal en de kleur ervan (groen voor mij) wennen, maar heb geen last van 30- jaar-worden-complexen zoals je in Nederland vaak hoort. Het groen wordt trouwens goed duidelijk in ons huis nu: ik heb nog nooit van mijn leven zoveel bloemen gekregen! Ook een vegetarische klok (ja echt) gevuld met allerlei nog niet gedefinieerde zaden en peulvruchten, gekregen van mijn best georganiseerde Georgische vriend, past in het plaatje.
De zwerfhond die op onze binnenplaats woont en door iedereen wordt gevoed, Simba, kwam af en toe binnen gevolgd door wat kinderen die dus ook deel van het feestje werden.
Ergens midden in de nacht werd mij door een van de gasten die PR-manager is voor een Russisch wodka merk (en beweert dat zij wodka hebben waarvan je geen kater krijgt), even meegedeeld dat ik de volgende ochtend samen met Levan een sollicitatiegesprek zou hebben bij de Georgische afdeling van een wereldwijd reclamebureau.
De volgende ochtend zaten we dus op het kantoor van dat bedrijf, Levan met een enorme kater en onze PR-vriend zonder (zou het dan toch waar zijn…?), onze portfolio’s te showen. Ik heb geen idee hoe het nu verder gaat, volgens die vriend kunnen we daar gaan werken vanaf 1 september en volgens Levan moeten we er verder maar geen aandacht meer aan besteden omdat hij nauwelijks in ons geïnteresseerd was. Dus… maar weer gewoon verder met de lopende opdrachten.
Oef…
9 augustus
40 Graden of zo en alle visa toestanden doen bij mij de temperatuur ook nog geregeld stijgen.
Een paar keer per week loop ik na de Georgische les, rond het hete middaguur naar het hoofdpostkantoor, waar je internationaal kunt bellen. Dan sta je eerst een uur in de rij voor je een hokje krijgt toegewezen. Dan moet je verbinden met Nederland en de juiste persoon bij de IND te pakken krijgen. Dat lukt meestal niet, vanwege de slechte verbinding en vanwege dat ze bij de IND niet van elkaar weten wat ze doen. Een keer heb ik na 10 pogingen maar een boodschap doorgegeven aan de systeembeheerder, die jongen was tenminste behulpzaam.
De stad is inmiddels leeg gelopen richting westkust, maar wij werken ons te pletter aan websites en wodka labels.
Ik las vanochtend dat Groningen ‘getroffen was’ door de ergste aardbeving ooit daar in het noorden. Nog weinig aan de hand, maar als het huis waar wij nu in wonen een schok krijgt van die orde dan vallen zeker alle buren, puin en muizen bovenop ons. Het kraakt, piept en krabt nu al enorm, en de achterkant van het huis ziet eruit alsof het door een erge aardbeving is getroffen (wat heel waarschijnlijk ook wel zo is). Meest schokkend is echter dat in dat puin nog steeds families wonen, omdat ze blijkbaar nergens anders heen kunnen.
Privacy
16 augustus
Alleen even een citaat van een advertentie dat volgens mij precies de situatie hier weergeeft (en meteen een waarschuwing voor alle Nederlanders die nog naar Georgië gaan!)
—
You have zero privacy anyway
Get over it
—
Ik ben Georgisch hoor!
30 augustus
Gisteren nog een middagje gefietst naar Mtskheta, aan de rivier gezeten, genoten van de bergen om ons heen en bramen geplukt. Dat gaf me weer energie om al die duizend problemen hier aan te kunnen.
Die vriend met wie ik ging fietsen is Georgisch en hij fietst veel met andere Georgiërs van hun fietsclub door heel Georgië. Maar als mensen hier fietsers zien, gaan ze altijd dingen in het Engels roepen, want mensen die zo gek zijn om te gaan fietsen in Georgië moeten wel buitenlanders zijn. Hij blijft maar roepen: Ik ben Georgisch hoor!
De volgende opdracht wordt een website voor een film over Tsjetsjenië, geproduceerd door een Georgische filmstudio. Dus dan kan ik me gaan bezighouden met “militaire vormgeving”. Weer ’s wat anders.
“Wereldbestormer” (?) terug in Groningen
6 september
Het klopt, op sommige vliegvelden controleren ze echt al je vloeibare spullen. Mijn tas heeft een andere reis gemaakt dan ik, want kwam een dag later aan op Schiphol. Waarschijnlijk heeft ‘ie strengere controles meegemaakt dan de Georgische, want mijn gehele toilettas was ontleed en er is denk ik ook geproefd van mijn potjes honing uit Akhaltsikhe (letterlijk vertaald uit het Georgisch “Newcastle” , een stad in zuidwest Georgië).
Dus nu ben ik weer terug in Groningen, zielig alleen in mijn nieuwe grote huurhuis. Elke nacht droom ik over de IND en dat ze een besluit sturen, maar overdag lees ik dan weer in het nieuws dat ze nog steeds enorme achterstanden hebben bij visa-aanvragen.
Wel weer fijn om te kunnen badmintonnen (spierpijn!!), boodschappen doen bij winkels waar ik snap wat de producten inhouden en het personeel me kan verstaan – mijn Georgisch ging redelijk vooruit maar als een aangeslagen prijs niet bleek te kloppen snapte het Georgisch winkelpersoneel me toevallig nooit…
Ondanks mijn gebrekkigheden in het wilde oosten werden Marij en ik op een website van een vriend/collega betiteld als ‘Wereldbestormers”. Dit vinden wij zeer grappig, want wat is een wereldbestormer eigenlijk? Wat doet een wereldbestormer zoal op een dag? Suggesties welkom.
De IND denkt niet met u mee
22 september
Twee ministers zijn afgetreden vanwege de Schipholbrand, en Verdonk is nu plaatsvervangend minister van justitie. Daar zijn we mooi klaar mee.
Ik zag gisteren op TV een Nederlandse vrouw wiens (Afrikaanse) man in die brand had gezeten, en nog wel op het moment dat zij net bevallen was van hun eerste kind. Twee keer was zijn verblijfsvergunning door de IND afgewezen, maar nu, na die brand en alle ellende en slechte behandeling daar omheen, mag hij blijven. Hoeveel moet er in Nederland gebeuren voordat je bij je familie mag zijn?
Amerikaanse en Nederlandse geesten
18 oktober
Dat in Georgië deadlines geen deadlines zijn wist ik al wel, en ook dat uitbetalingen vaak later komen dan afgesproken is voor mij geen nieuws. Maar de discussie over copyright had ik nog niet eerder meegemaakt. Het heeft me flink wat gezeur en geruzie gekost om deze Georgiërs (die nota bene voornamelijk internationaal werken) ervan te overtuigen dat je beter niet zomaar een foto van een Amerikaanse website kunt plukken en gebruiken voor een officiële, commerciële website die ook een Engelse versie krijgt… Hun argument was: “toestemming vragen is niet nodig, want in Georgië bestaat geen copyright”. Uiteindelijk heb ik tegen hun zin maar een mailtje gestuurd aan die Amerikaanse webmaster en het bleek geen enkel probleem. Vervolgens ben ik door hem op hun mailinglijst gezet en nu krijg ik ineens het laatste nieuws op het gebied van geesten jagen in Iowa, iets wat ze daar heel professioneel en met enorm veel en dure apparatuur aanpakken. Er staan complete handleidingen bij hoe je geesten in je huis kunt herkennen en wat je dan moet doen. Na zo’n artikel lijkt elk geluidje in je huis van een geest afkomstig te zijn (trouwens meestal hele gewone, goede mensen die toevallig voor jou in dat huis woonden).
Denkend aan witte verschijningen… ik zag vandaag Geert Wilders op TV verkondigen dat het maar ’s afgelopen moest zijn met immigranten die hele rijen partners (ex-partners en ?) naar Nederland halen, dat moet in de toekomst nog maar met 1 partner kunnen. Meerdere partners? Waarom lukt het bij mij, als Nederlander zijnde, dan nog niet eens met een?
Voor een Georgiër is het onbegrijpelijk dat dezelfde staat die hem een visum weigert, vervolgens wel zijn advocaat betaalt om tegen weer diezelfde staat een bezwaar in te dienen. Dat is inderdaad ook raar, maar dat kan ik nog wel beredeneren als Nederlander, hier krijgen immers ook organisaties subsidie van de overheid om daarmee weer acties tegen (andere delen van) de overheid te organiseren. Maar het raadsel van wie er wel en niet Nederland in mag en waarom wel/waarom niet, is voor mij ook een groot mysterie. Als rijke crimineel – zonder Nederlands strafblad dan – kun je binnen de kortste tijd een verblijfsvergunning bemachtigen, maar als eerlijke werker met een relatief laag salaris kun je het schudden. Het maakt niet uit als je daar zelf best van rond kunt komen. De IND bepaalt zelf namelijk voor jou hoeveel je nodig hebt om van te leven, en daar kun je geen enkele invloed op uitoefenen.
Voor mij blijft het voorlopig dus heen en weer reizen (als de overheid dat nou ook eens zou vergoeden…), en mag ik binnenkort de crisis tussen Rusland en Georgië zelf weer aan den lijve ondervinden. De winter komt er aan dus dat kan weer leuk worden. Politieke conflicten worden namelijk meestal beslecht via het dichtdraaien van de gastoevoer.
Weer oostwaarts
1 november
Nog een paar dagen Nederlandse herfst en dan ga ik weer naar het oosten. Bij het reisbureau hoeven ze niet eens meer te vragen waarheen.
Net zoals afgelopen zomer is mijn, of onze, datum van terugkeer vooral afhankelijk van de beslissing van de IND, en dus erg onduidelijk. We hebben genoeg te doen in Georgië, maar het is erg vervelend dat we nu steeds niet weten op welk land we ons moeten richten. In beide landen plannen en regelen we van alles, maar heel veel dingen zijn dus voor niks, of te vroeg…?
Intussen is ons nieuwe webproject bijna af, 10 november moet ‘ie online. We krijgen al een hoop goede reacties op de tijdelijke versie, blijkbaar is een speelse film-website in Georgië iets nieuws. Nu ik de Engelse teksten heb gekregen en zelf ook kan lezen waar het precies over gaat, weet ik dat de inhoud en de vormgeving gelukkig goed op elkaar aansluiten. De synopsis lijkt wel geheel anders dan het verhaal dat de producer me vertelde voordat we ermee begonnen.
‘Drinken zit de Georgiërs in het bloed, ze kunnen niet anders’
11 november
Als je gewend bent in Nederland een paar keer in de week te sporten en je komt dan in Georgië in de herfst/winter, dan moet je toch wat… De fietsclub hier is op twee die-hard mannen na non-actief in de winter (ze schijnen trouwens 3 vrouwelijke leden te hebben nu, vooruitgang!) en zwemmen is ook lastiger nu. Dan maar aerobics. Hoewel ik van tevoren angstaanjagende verhalen had gehoord van mijn schoonzusje over zware oefeningen en strenge leraressen, kan ik het na twee lessen nog niet echt sport noemen. Ja, mijn spieren doen flink pijn maar ik heb nog geen druppel gezweet. Het draait enkel om uiterlijk en om heel gericht (liefst zonder moe te worden natuurlijk) bepaalde vetdelen eraf te krijgen. Er zijn redelijk wat jonge vrouwen, begin twintig denk ik, die net een kind hebben gekregen en nu weer van hun buikje af willen. En dat moet ik ook van de lerares, ook al heb ik niet eens kinderen. In de praktijk is het een half uur spieroefeningen doen en dan een uur in de kleedkamer wachten tot al die vriendinnen van die ene armzalige douche gebruik hebben gemaakt en hun eigen en elkaars lichaam vergezeld van luide kreten uitgebreid hebben bestudeerd op enige veranderingen. Hierna ben ik dan wel weer toe aan een glas bier.
In het café ken ik inmiddels de helft van de bezoekers. De jongens/mannen blijven altijd hetzelfde, sommige vrouwen zijn er ook altijd (die ook rond de dertig zijn maar meestal al wel een of twee huwelijken en een paar kinderen verder), maar er lopen ook altijd weer wat van die piepjonge meisjes rond die eruitzien als 25 maar 16 zijn en ook nog stronteigenwijs. Breezers doen deze Georgische meiden niet aan, ze zijn net zo hard aan de wodka als de oudere generatie. Ik kan niet echt tegen wodka, dus ik heb geen illusies dat ik die meisjes daarmee kan bijbenen. En in de enkele gevallen dat ik me toch laat verleiden (of er niks anders is), kun je me de volgende dag beter niet tegenkomen.
Cafébezoek is hier trouwens nooit alleen vermaak, het is ook werk. Er lopen altijd (potentiële) opdrachtgevers rond, journalisten, nieuwe vrijwilligers/medewerkers en Belangrijke Bronnen van Informatie.
Gisteren stond ik te wachten voor het toilet en beklaagde me in het Georgisch tegen een jongen die voorbijkwam dat het zo lang duurde. Die jongen bleek architect te zijn en samen te werken met een Nederlands architectenbureau dat goed was in het ontwerpen van nachtclubs. Heel interessant. Na een kwartier kletsen bleek dat er helemaal niemand op het toilet zat, maar de deur gewoon enorm klemde en ik dus weer ’s niet genoeg geweld had gebruikt. Ik was weer even gewend geraakt aan Nederland…
De kunstzinnige collega’s beginnen niet voor 1 uur ’s middags met werken en zijn voor die tijd ook zelden bereikbaar. En dan zit ik wel weer braaf om 10 uur ’s ochtends bij de Georgische les! Gelukkig staat daar altijd Turkse koffie en wat te eten klaar zodat het zelfs met erg weinig slaap meestal nog wel goed komt .
Georgische moeders weten als geen ander hoe om te gaan met katers. Als Levan of zijn vader thuiskomt na een lange supra (Georgisch diner) staat mijn schoonmoeder klaar met wodka en ‘gash’ (vlees/bottensoep of zo, yuk) om als laatste middel toe te dienen voordat ze hun roes gaan uitslapen. Het tijdstip hiervan kan van alles zijn en maakt ook niks uit. Bij het opstaan nog 1 of 2 flessen bier, en dan moeten ze er weer tegenaan kunnen. Ik houd het zelf toch liever bij flink wat kruidenthee de volgende dag, maar ben misschien wel teveel beïnvloed door de spotjes van de Albert Heijn.
Wandelschoenen en hoge hakken
22 november
Wat is het toch fijn dat er webradio bestaat en ik de Georgische zoete romantische liedjes af en toe kan afwisselen met wat ‘echte’ muziek of dom Nederlands gezeik. Goede rock is hier nog steeds zeldzaam. Het komt maar weinig voor dat ik een leuke Georgische videoclip zie/hoor waarvan de artiest of de clipmaker geen bekende is uit de kleine alternatieve scene hier. Mijn huiskamer in Groningen komt ook nog af en toe voorbij dankzij ons rock-uitwisselingsproject in Nederland in 2004.
Maar goed, er IS hier dus, al is het klein, een ‘alternatieve scene’ en dat maakt het leven een stuk leuker. Het doet goed om met Georgiërs om te gaan die meer worden nagekeken dan ik.
Hoewel, dat nakijken valt hier best mee. Mensen staren wel, maar dat doen ze naar iedereen en alleen sommige buitenlanders krijgen een grotere portie. Ik vind het altijd raar om te zien dat als je in het Marriot hotel komt hier (daarbinnen zijn namelijk geldautomaten, bankservices en schone toiletten), je tussen al het piekfijn aangeklede, chique Georgische personeel rijke gasten ziet lopen in kaki broeken met veel zakken en enorme wandelschoenen. Zo’n outfit heb je toch niet nodig als je een enorme jeep met chauffeur hebt en overal in chique hotels verblijft? En op tripjes ‘de stad uit’ laten Georgiërs je ook echt niet ver lopen, ze stoppen je juist zo vol met eten en wijn dat je geen stap meer kunt verzetten.
De Georgische bergbewoners hebben het ook altijd prima overleefd zonder peperdure bergschoenen. In David Gareji (aan de grens met Azerbeidzjan) rende een oude monnik voor ons omhoog op z’n sloffen en met z’n wandelstok en ik zelf viel zowat flauw van het klimmen, de droogte en de hitte. Ik kon hem onmogelijk bijhouden. Hij bleek vrijwel geen water te drinken en had nergens last van in zijn lange zwarte gewaad. Hier valt niet tegen te aerobicen. Ik moet trouwens wel toegeven dat de aerobic-lessen nu behoorlijk zwaar worden en ik begin te begrijpen hoe de twee zussen die ons lesgeven zo gespierd zijn geworden. Gespierd en vrouwelijk, dat wel. De make-up en hoge hakken blijven gewoon, want het zijn natuurlijk wel Georgiërs. Altijd alles piekfijn in orde! Respect, respect. Hoe doen ze het toch, al die verschillende activiteiten en eigenschappen tegelijk?
Kinderen, kinderen, bauvshebi…
26 november
In Georgië heeft iedereen minstens één godfather of -mother. Ik kreeg er bijvoorbeeld twee, en dat was al één meer dan ik had verwacht. Vandaag was ik getuige van de doop van drie baby’s tegelijk, waarvan twee uit dezelfde familie (van twee zussen). De kinderen kregen elk drie godfathers/mothers.
De handelingen voor de drie baby’s gingen allemaal door elkaar. Er waren handdoeken kwijt of verwisseld, mobieltjes gingen af, mensen liepen in en uit en raakten elkaar kwijt, en de baby’s maar huilen. En de priester steeds roepen: hoe heet deze ook alweer?
Het was niet echt fijn voor de baby’s: een paar graden boven nul en dan word je door die grote brede, bebaarde man in je nakie “beschilderd” met een penseel op alle lichaamsdelen, een aantal haren van je afgeknipt, drie keer helemaal ondergedompeld, een aantal rondjes rondom je bad gelopen, voor je gebeden en drie kruisjes omgehangen. Het duurde alles bij elkaar ruim een uur. Daarna gingen we zoals gebruikelijk met alle aanwezigen naar een restaurant om langdurig te eten en te drinken op het geluk en de gezondheid van de kinderen en daarna ook de rest van de wereld.
Kinderen… Als wij samen mensen ontmoeten (van familieleden tot taxichauffeurs of winkelbedienden) is de eerste vraag altijd “waar komt ze/kom je vandaan?” (eventueel gevolgd door ” ken je Sandra?” – de Nederlandse First Lady in Georgië), en de tweede vraag: “hebben jullie kinderen?”, steevast
gevolgd door “waarom niet?”. Ter vergelijking met Nederland: “Oh, zijn jullie getrouwd! Waarom?” Het andere uiterste.
Afgelopen week was een vriend van ons vader geworden. We moesten meteen na de geboorte erheen. Ik dacht: “Nu al? Hebben ze niet wat rust nodig nu”? Fout gedacht. Vrienden worden geacht er de hele tijd bij de staan, maar dan wel buiten. Er mag niemand bij de moeder en het kind, zelfs de vader niet. Een aantal dagen mag er niemand bij hen “vanwege de bacteriën, Georgië is vies”. Dus stonden de vrienden buiten op de veranda, wijn en wodka te drinken en grappen te maken, door het glas te kijken naar de vrouwen en baby’s binnen, alsof ze keken naar aapjes in de dierentuin. Contact was alleen mogelijk via de mobiele telefoon en oogcontact. Het lijkt mij maar niks, je eigen man mag niet bij je zijn tijdens zo’n belangrijke gebeurtenis , maar al die mannen staan wel voortdurend naar je te kijken terwijl je uit moet rusten. Ik vertelde mijn idee ervan aan mijn schoonzusje en ze zei: “dat is juist goed! Laat die mannen maar buiten…” En Levan zei: “Wie zegt dat de vader erbij wil zijn? Dat is toch veel te eng!” Oja, dat is ook zo, Georgische mannen kunnen nergens tegen, niet tegen pijn(tjes) bij zichzelf (paniek! meteen aan de medicijnen), en ze kunnen het ook niet aanzien bij hun vriendin of vrouw. Dus dan maar zo.
Als je haar maar goed zit
3 december
Taal zegt veel over de cultuur. Behalve dat het Georgisch veel meer passieve werkwoorden kent dan bijvoorbeeld het Engels of Nederlands (het is immers je lot of je geld hebt of niet, of je in een gevecht terecht komt of niet), heb ik nu ook ontdekt dat het werkwoord ‘houden van’ geen voltooid verleden tijd heeft. De liefde is hier dus echt grenzeloos.
Over een paar dagen is het “Footprints Documentary Film Festival” in Tbilisi. Drie dagen documentaire vertoningen uit Georgië, Armenië en Azerbeidzjan in een van de twee grootste bioscopen van de stad. Erg spannend allemaal hoe dat gaat verlopen. Zelfs onze documentaire ‘Orphaned Sources’ over radioactief aval in Georgië staat op het programma. Nooit gedacht dat die nog ’s de bioscoop zou halen!
De film van onze website, The Russian Triangle, komt ook deze maand in de bioscoop, maar ik weet nog steeds niet wanneer precies. We blijven foto’s veranderen van acteurs en producers omdat ze er toch nog niet mooi genoeg op staan, maar informatie over wat waar en hoe, vergeet het maar!
In Georgië zijn ze gek op Flash sites, alles moet er mooi en gelikt uitzien. Op mijn praktische vragen over de content krijg ik bijna nooit antwoord. Updates blijven ook meestal uit en niemand die er over klaagt. Het ziet er mooi uit, dat is toch het belangrijkste? Informatie, ach…
Lotsbestemmingsdag
17 december
Vandaag is het ‘lotsdag’ in Georgië. Wat vandaag gebeurt, bepaalt het hele komende jaar. Natuurlijk moet er weer veel gegeten en gedronken worden. Gisteren ook al, want toen was het verlovingsfeest van mijn schoonzusje bij ons thuis. Naaste familie en godfathers en natuurlijk het aankomende echtpaar zaten urenlang rondom de rijkelijk bedekte tafel. De mannen dronken uit een hoorn en brachten lange toosten uit. Een varkenskop ontdaan van zijn lijf lag op de keukentafel, tussen 100 verschillende soorten voedsel. De hoeveelheid leek mij genoeg voor een maand, maar er bleek heel veel te kunnen in de dikke buiken van de mannen van middelbare leeftijd.
Levan lag net in bed, toen zijn moeder hem er weer uitriep. Er moest een dennetak gekocht worden voor 12 uur ’s nachts, vanwege de lotsdag vandaag. Anders zou natuurlijk alles mislopen.
30.000 Nederlanders
15 januari
Van de GroenLinks website:
“Sinds 15 maart 2006 is de Wet Inburgering Buitenland ingegaan. Dat betekent dat partners van buiten de EU eerst een toelatingsexamen in het land van herkomst moeten doen voordat ze een aanvraag voor voorlopig verblijf in Nederland mogen indienen.
De helft van alle aanvragen voor gezinshereniging wordt gedaan door autochtone Nederlanders. Zij vormen daarmee met afstand de grootste groep. Sinds het aantreden van minister Verdonk hebben circa 30.000 Nederlanders te horen gekregen dat de grenzen voor hun partner afgesloten blijven. Dat treft ook hun kinderen, zelfs als deze kinderen wél de Nederlandse nationaliteit hebben. Het gevolg: gebroken gezinnen en onmogelijke relaties.
De fractie van GroenLinks wil samen met de Stichting Buitenlandse Partner al deze verhalen in de komende tijd verzamelen. Alle reacties worden gebundeld en aangeboden aan de minister voor Justitie & Vreemdelingenzaken Hirsch Ballin. Daarmee wil GroenLinks aandacht vragen voor de gevolgen van alle maatregelen.”
Aan de ene kant is het heel frustrerend dat er zoveel mensen in deze situatie zitten (en de rechtsprocedures voor iedereen dus ook langer duren?), aan de andere kant is het bemoedigend, want zoveel Nederlanders kunnen ze toch moeilijk negeren? Of wel? Wanneer ben je als Nederlander eigenlijk een ‘schrijnend geval’?
Er zijn heel veel Nederlanders die internationaal werk doen en in alle internationale organisaties die ik ben tegengekomen zijn wel gemengde relaties. Dit is ook heel erg logisch: daar waar je werkt en woont leer je mensen kennen en ga je relaties aan.
Veel mensen die internationaal werk doen zijn hoogopgeleid en kunnen daardoor nuttig zijn voor ons land, eventueel samen met zijn/haar eveneens hoogopgeleide partner. Maar door deze strenge regels moeten die Nederlanders uitwijken naar Duitsland, Engeland, Frankrijk of elders in Europa, indien ze om wat voor reden dan ook niet kunnen of willen wonen in het land van de partner buiten de EU.
Wij zijn zo een periode in Duitsland geweest en dat was erg zwaar. We hadden daar namelijk niks en waren allebei vreemdeling. Toen hij in Nederland werd aangenomen bij een HBO-studie, hebben we ons dus helemaal gericht op Nederland. Het visum werd twee keer afgewezen, nu zijn we in beroep.
Veel wodka en varkens met wollen vacht
21 januari
Na al die jaren rondhangen in Georgië heb ik dan eindelijk voor het eerst een trouwerij hier meegemaakt, en dan nog wel van mijn schoonzusje, dus ook nog ‘vooraan’. ’s Ochtends liep het hele huis vol met vrienden en familie en werd er champagne gedronken, daarna gingen we naar de kerk.
In navolging van mijn verhaaltje over het dopen van kinderen in Georgië: trouwen gaat ook met meerdere koppels tegelijkertijd. Oppassen dus dat je niet per ongeluk de verkeerde trouwt.
Na de preek moesten eerst het echtpaar en de getuigen een rondje lopen. Daarbij liepen de getuigen achter het koppel aan en hielden hun kroontjes vast. Nadat de priester het echtpaar had gezegend en gezoend mochten de gasten hen ook feliciteren in weer hetzelfde rondje lopend.
Vervolgens gingen we in de auto (het echtpaar in een grote witte limousine) naar een soort restaurant waar het huwelijk werd getekend. Vanaf een balustrade keken we op het echtpaar neer, die na een ‘daar komt de bruid’-muziekje de officiële handelingen verrichtte, en een verplicht dansje deed.
En toen het echte feest: in een zaal met 300 gasten, toosten via de microfoon (hard!), optredens van muzikanten en Georgische dansers, en natuurlijk veel eten en veel wijn.
Wij zaten vooraan, vlakbij de dansvloer. Ik had gevreesd dat het een lange zit zou worden, maar ik heb me kostelijk vermaakt. Alles volgde elkaar razendsnel op. Dan waren er drie traditionele dansers vervaarlijk aan het rondspringen vlak naast onze tafel, banjerden er obers tussendoor met volle dienbladen en kinderen die het uit elkaar gevlogen bruidsboeket weer aan het bij elkaar zoeken waren. En wie zei dat de polonaise typisch Nederlands was?
En dan is de eerste dag over, maar het feest nog niet. Vanochtend gingen we met een rij auto’s de bergen in om daar te midden van sneeuw en ijs en veel zon weer aan de drank te gaan. Onderweg kregen alle vijf auto’s een bekeuring voor het rijden zonder autogordels. Tja, er komen langzaamaan wat regels hier.
De mannen dronken stevig wodka, maar Levan, zijn nichtje en ik glipten er tussenuit voor een bezoekje aan Ananuri, een kerk/ruïne aan een meer, een prachtige plek. Toen we terug kwamen in het restaurant was mijn schoonvader zo zat als een aap, maar gelukkig kon Levan nog normaal rijden. Wel maakten we nog een flinke schuiver op de spekgladde weg. We draaiden twee rondjes om onze as om vervolgens weer in de uitgangspositie te belanden en gewoon verder te rijden. Niks aan de hand, het ravijn was nog ruim vijf meter van ons af. De schok kwam later. De mannen voorin gingen vrolijk verder met headbangen en luchtbasgitaar spelen en mijn nichtje en ik zaten misselijk achterin. Trouwens, we zagen vandaag onderweg nog een varken met de vacht van een schaap. En toen hadden we nog geen wodka gehad.
Booming Business
5 februari
Het heeft even geduurd, maar nu we dan echt in de reclamewereld zijn terechtgekomen, zit ik dan toch nog in het vakgebied waarvoor ik jaren geleden heb gestudeerd – communicatie. Met multinationals onder de opdrachtgevers wordt het steeds professioneler en steeds spannender. Nu moeten we niet alleen vormgeven, maar ook reclameconcepten bedenken, die dan ook nog heel snel en heel duidelijk zichtbaar worden voor het grote publiek.
Ja, de techniek schrijdt hier ook voort. Meisjes worden wel nog steeds gekidnapt om ze te kunnen trouwen, maar de kidnappers hebben wel een iPod op zak. Steeds meer mensen hebben hier bankpasjes en kunnen bijvoorbeeld benzine ermee betalen en hun beltegoed opwaarderen (ook voor anderen, soms heb ik ineens 5 lari erbij van iemand). Maar pinnen in winkels kan nog niet, dus je moet wel altijd contant geld bij je hebben. Hoewel, op de pof betalen is hier ook nog de normaalste zaak van de wereld, helemaal in ons district waar geen bank te bekennen is.
De business in Georgië is dus echt ‘booming’ momenteel, maar wel zeer grillig. De wegen staan vol met billboards (een deel van deze ontsiering is nu onze eigen schuld) en op TV zijn al net zulke lange reclameblokken als in Nederland. Allerlei sociale en milieuwetten verdwijnen om het de zakenwereld gemakkelijker te maken, maar tegelijkertijd is de regering nu allerlei gebouwen (restaurants, winkels) aan het platgooien omdat de vergunning ervoor op een corrupte manier tot stand zou zijn gekomen. Dan ben je dus zomaar ineens je zaak of je baan kwijt, en gaapt er een gat midden in de straat. Heel raar om ergens langs te komen en je favoriete restaurant is van de ene op de andere dag verdwenen. Ook schijnt de regering veel kantoren en inboedels te confisqueren, en je kunt er als ondernemer niks tegen doen. De meeste mensen hier zijn nog steeds niet verzekerd, hoewel dat nu ook langzaam begint te komen. Ik geloof dat er hier nu wel een ziektekostenverzekering bestaat, maar ik ken zelf nog niemand die er een heeft.
De graad van ‘window dressing’ is hier hoog. Heel veel gebouwen, monumentale panden en Sovjetflats die vanaf de snelweg zichtbaar zijn, worden ‘opgepimpt’. Zelfs de flats aan de weg vlak voordat je in ons district (buitenwijk) de weg omhoog neemt, zijn nu pimpelpaars en knalroze met blauwe en rode verlichte blokken in het donker. Het lijkt hier nog steeds kerst. Maar onze flat is nog wel vies bruin-grijs, want geen enkele diplomaat of toerist zal het in z’n hoofd halen om hier te komen.
Gasapguli/ Lente in Tbilisi!
3 maart
De lente is hier begonnen, de winterjas en sjaal kunnen weer de kast in en ’s ochtends word ik gewekt door een hoop vogelgekwetter. Iedereen kan weer eindeloos gaan flaneren door de kleurige binnenstad van Tbilisi met steeds meer fonteinen en goudglanzende standbeelden. Vandaag buiten geluncht met mais-kaasbrood en kersensap. Wat is het leven toch goed. De zon doet alle zorgen even vergeten.
Twee weken geleden was het nog wel anders, toen reden we door de sneeuw naar Akhaltsikhe, een stad vlakbij de Turkse grens, waar de “veertig” was van Levan’s oma. Het getal staat voor de veertig dagen rouw, waarna er een diner plaatsvindt (kepi) met familie en vrienden. Eerst gingen we naar de begraafplaats, prachtig gelegen naast de kerk boven de stad met uitzicht op omringende bergen en kasteelruïnes. We kregen ieder een glas wijn, waarvan we een beetje moesten drinken en de rest over het graf moesten uitgieten. Ook lieten we er nog wijn, brood en kaas achter. In Georgië hebben veel grafstenen portretten van de doden, maar op deze (overwegend Armeense) begraafplaats beelden sommige portretten ook nog het beroep uit. Naast Levan’s oma stond een enorme steen met afbeelding van een man die bepaalde onderdelen aan elkaar aan het lassen was.
Bij het diner was Levan’s vader tamada, de toostmeester. Daar baalde Levan nog al van, want nu moest hij terugrijden en kon niet veel drinken. In Tbilisi doen ze daar -helaas- meestal niet zo moeilijk over, maar in het donker rijden over glibbere bergwegen met haarspeldbochten is natuurlijk een stuk lastiger. Ik genoot enorm van het uitzicht maar was ook wel opgelucht toen we weer veilig in Tbilisi waren teruggekeerd.
Momenteel is de president van Oekraïne hier op bezoek, en het kan je moeilijk ontgaan. De hele ceremonie is live op TV en in het verkeer sta je tijden te wachten tot de boezemvrienden weer zijn langsgesjeesd.
Gelukkig zijn er ook nog interessantere dingen om te bekijken, zoals een fototentoonstelling van een hier beroemde Georgische wereldfietser die bijna alle landen in de wereld op de fiets heeft verkend, en het Guinness wereldrecord van meeste push-ups achter elkaar doen op zijn naam heeft staan. Hij heeft zijn reizen met minimale middelen gedaan (nauwelijks geld, weinig eten, altijd buiten slapen), maar in perfecte conditie. Een hele brede, grijnzende, witte zestiger! Hij spreekt geen woord Engels, maar er zijn jongere leden van de fietsclub hier die zijn ervaringen beschrijven en vertalen voor buitenlanders.
Net als in de film
11 maart
De palmbomen kunnen weer worden uitgepakt (sommigen verpakken ze in plastic voor de winter), en de wijnstruiken die over elke binnenplaats, balkon, garage of wat dan ook hangen worden weer verzorgd zodat ze niet in de weg hangen voor alle mannen die hun dagen weer schakend of back-gammonend buiten gaan doorbrengen. (Hoewel, de mannen in onze straat deden dit in de winter ook, bij een vuurtje en met vele flessen chacha – hele sterke wodka.)
Als Nederlander krijg ik nog steeds af en toe als de zon schijnt een onbedwingbare drang om meteen naar buiten te gaan, ook als ik binnen genoeg te doen heb. Het is mooi weer dus daar moet je van genieten, toch? Maar vanaf nu is het hier weer elke dag zonnig en warm, dus waarom dan nog dat gevoel van je kans moeten grijpen? Is dat onuitroeibaar voor Nederlanders? Net als dat als het hier regent (maximaal twee dagen per maand) de meeste Georgiërs binnen blijven en alleen West-Europeanen zo gek zijn zich buiten te begeven (er niet eens bij nadenken dat niet te doen) en compleet onder de modder weer thuiskomen.
Nu kunnen we binnenkort weer elke dag op terrasjes zitten en goedkoop -maar sterk- Georgisch bier drinken en gatjapuri -kaasbrood- eten, en ons dan later met z’n allen (5, 6, 7 mensen) in een rammelige taxi proppen om naar huis te gaan of naar een of ander onverwachts feestje bij iemand thuis. Dat vind ik een geweldige gewoonte hier, het ontmoeten van mensen is altijd een verrassende opvolging van omstandigheden. Je weet nooit waar je die avond terecht gaat komen en wie je daar zult ontmoeten. Aan de andere kant, als je daadwerkelijk plant om uit te gaan, dan is er bijna altijd wel een reden waarom het niet lukt. Een ziek familielid, een boze vader of moeder, een auto-ongeluk of een gearresteerde vriend op het politiebureau die je borg moet brengen om hem vrij te krijgen.
En hoe vaak het ook gebeurt, ik kan er nog steeds niet echt aan wennen dat mannen hier altijd kwajongens blijven en met vaders en grootvaders onder een hoedje spelen als het gaat om drank en bijbehorende gevechten. Als er weer wat aan de hand is waar vrouwen ver uit de buurt moeten blijven, zit ik met schoonmoeder, oma, buurvrouw enzovoort thuis te wachten en te hopen dat onze mannen zonder al te veel kleerscheuren en boetes thuiskomen. Dan voel ik me net als in een boek van Marquez.
Als er hier zoveel toestanden en problemen zijn en ik niets anders kan doen dan machteloos afwachten, dan vind ik het fijn om boeken te lezen over bijvoorbeeld Zuid-Amerika of India, verhalen waarin er nog raardere dingen gebeuren. Maar eigenlijk, achteraf bekeken, scheelt het vaak niet zoveel van het leven hier en zeggen buitenlanders onder elkaar ook vaak: “het is net of je hier in een film leeft”. Een gangster-film inderdaad. Dat soort films vind ik dan ook niet echt een goede afleiding meer van het dagelijks leven.
Pindakaas! (en Opsporing Verzocht)
26 maart
Ben ik nou al zo gewend geraakt aan Georgië dat het zelfs hier een tikkeltje saai begint te worden? Dat ik geen grotere avonturen meer kan vertellen dan dat ik Georgiërs doe afgrijzen met mijn broodje sojaburger-met-pindakaas, gerealiseerd dankzij de Chinese immigratiegolf in Georgië? Ga ik nu vervallen in Nederlandse stijl ‘nieuws’ als we hebben ons huis heringericht? Tja dat is wel fijn trouwens: na een maand was onze ongewenste gast eindelijk weggegaan en konden we de vrijgekomen kamer van mijn schoonzusje inpikken.
Niet-Nederlands: niemand bij ons thuis wist waarom dat meisje bij ons was en voor hoe lang. Iedereen ergerde zich dood aan haar, maar je mag een gast nooit de deur wijzen… de goede en de keerzijde van de Georgische gastvrijheid. Ik ondervond recentelijk echter ook dat zelfs Georgiërs in West-Europa bezoekers die zomaar bij hen blijven wonen, niet durven te laten merken dat het eigenlijk niet langer kan. Ook al slapen ze er zelf niet meer om, je kunt een gast toch niet wegsturen? In zo’n geval is wat Nederlandse botheid toch wel handig. Ook is het wel goed te weten of je zelf eigenlijk wel een gewenste gast bent of niet. Georgiërs kunnen namelijk verrekte goed toneelspelen.
In de inrichting van de stad gaat het Nederland kopiëren gestaag door. Na de inmiddels bekende Nederlandse gele bussen (mijn favoriete vervoersmiddel hier zolang ik geen fiets heb) en straatveegauto’s (“tenminste 10 meter afstand bewaren”) is er nu ook cameratoezicht in het centrum en milieupolitie. Je kunt een boete krijgen als je je blikje cola of sigaret op straat gooit. De Georgische boete-afhandeling is echter nog niet naar Nederlands model; geen rekening thuis en als je niet betaalt na 1 of 2 weken een herinnering. Nee, je moet meteen betalen en anders gaat elke dag het bedrag omhoog. Met een beetje nalatigheid is een boete van 10 lari (5 euro) dus heel snel een boete van 100 en kun je weer met je mobieltje of sieraden naar de Lombard (bestond dat systeem in Nederland ook voordat iedereen rood kon staan of überhaupt een bankrekening bezat? Ik kan het me in ieder geval niet herinneren).
Ook heb ik al twee keer in een taxi gezeten met een meter. Geen onderhandelingen meer en zo goed mogelijk Georgisch proberen te praten om de prijs laag te houden, maar een kastje dat aangeeft dat je 5,35 lari moet betalen. Maar nog wel steeds chauffeurs die al twee keer met pensioen hadden gemoeten en zo doof zijn dat je je bestemming drie keer schreeuwend moet uitleggen, en dan gaat het nog verkeerd.
Zonet begonnen ze buiten onder aan onze flat een reconstructie te filmen van een winkeloverval met twee dodelijke slachtoffers, eerder deze week in een ander deel van Tbilisi. Levan riep me naar buiten, en tussen de overvallers en politie door konden we nog wat bier kopen zonder geld. Vervolgens kwamen we een heel erg dronken oud buurmannetje tegen die de heuvel niet meer af durfde naar zijn huis, en Levan nam hem dus maar aan de hand mee terug naar zijn vrouw. De politie in burger, verborgen in een stilstaande Lada, bekeek ons met belangstelling. Want de overval was dan wel niet echt (en de echte politie misschien ook wel niet), maar tegelijk gebeurden er nog wel allerlei criminele dingen in ons district, waarvan ik de details liever niet wil weten. Ik geniet liever van alle bloesem die de naam van het district (“apple cross”) eer aan doet.
We krijgen vleugels
13 april
Een nieuw tijdperk is aangebroken, want Levan heeft vanaf nu een fulltime baan als art director bij een reclamebureau in Tbilisi. Hij moet nu elke dag vroeg opstaan, want zijn werkdagen beginnen al om half 11. Gelukkig hebben ze Redbull als klant en staat er altijd een voorraadje klaar.
Insjallah
23 april
Omdat ik na drie maanden even de Georgische grens over moest in verband met mijn visum, en we ons 1-jarig jubileum hadden, zijn we een paar dagen naar Baku gegaan. Bij het reisbureau verklaarden ze ons voor gek en zeiden dat we beter naar Istanboel konden vliegen (en honderden dollars uitgeven aan vliegtickets en dure hotels). Zoveel geld of tijd om met de bus te gaan hadden we echter niet, dus deden we het weer lekker low-budget en namen de low-speed trein naar Bakoe.
Het verkrijgen van mijn Azeri visum duurde langer dan verwacht, en het herhaaldelijk wachten buiten in sneeuwbuien (!) was niet echt fijn. Gelukkig waren we wel als eerste aan de beurt, omdat Levan de bewaker had verteld dat ik zwanger was.
Treintickets op de geplande dag waren er ook niet meer, maar ik heb gelukkig een zeer doortastende schoonmoeder die een buurvrouw die bij het ministerie van verkeer werkt zover kreeg naar het station te bellen en tickets voor ons te bestellen. So we went…
Georgië is een zootje, Azerbeidzjan is een zootje. Maar het grensstation aan de Azerbeidzjaanse kant blonk aan alle kanten en er hing natuurlijk een enorm portret van Aliyev junior en senior – de vorige en de huidige president. De vorige keer dat ik in dit land was (2003) was het alleen nog meneer senior.
Een Georgisch/Israelisch koppel werd zonder pardon de trein uitgezet ’s avonds laat. Het schijnt dat je met een Israelisch paspoort zo’n beetje elk land ter wereld in kunt, maar voor Azerbeidzjan heb je dus een visum nodig, en aan de grens kopen kan niet.
Levan was eerder in Bakoe geweest toen vrienden van hem daar optraden op een rockfestival, en hij wist nog een goedkoop hotel in het centrum. Zo’n fijn oud-communistisch gebouw met enorme hallen, kamers met uit elkaar vallende meubels en half werkend sanitair. De poetsdames hadden allemaal een enorme kont en felgekleurde leggings. Azeri mannen schijnen de voorkeur te geven aan grote proporties. We hadden twee kamers en zelfs een TV. De Azerbeidzjaanse populaire muziek is echter niet bepaald onze smaak (getingel en gejammer) maar wordt dag en nacht op TV en in de straten gedraaid.
Veel producten zijn in Bakoe veel goedkoper dan in Tbilisi, en ze hebben er veel meer muziek CD’s en Engelse films op DVD. We hebben dus goed ingeslagen.
Toevallig gingen er deze week ook nog drie vrienden uit Tbilisi naar Bakoe. Geen Georgiërs dit keer, maar een Italiaans en Duits meisje en een Zwitserse jongen. Het Italiaanse meisje kreeg het voor elkaar na één dag in Bakoe al constant gebeld te worden door Azeri jongens die met haar/ons wilden afspreken. Ze nodigden zichzelf gewoon uit. Hoe meer zielen hoe meer vreugd, helemaal voor (half) Georgiërs. Alleen met het verschil dat deze jongens er piekfijn gekleed bijliepen, niet rookten en geen alcohol dronken. In hun ogen moeten wij ons vreselijk misdragen hebben.
Ik vond de stad niet heel bijzonder (er gaat nog steeds niets boven Tbilisi wat mij betreft) maar vond het wel fijn dat er in het centrum veel straten zonder autoverkeer zijn. Dat zouden ze in de winkelstraten van Tbilisi ook moeten doen. Daardoor is er een veel relaxter sfeer, overal zitten mensen op bankjes en muurtjes en spelen kinderen. Sowieso leken de Azeri ons rustiger dan Georgiërs. Ze hebben allemaal bakken van auto’s (olieland) maar rijden niet constant op elkaar in zoals in Tbilisi. Mensen schreeuwen niet meteen alle mogelijke scheldwoorden bij elkaar als ze iets geweigerd wordt, maar zeggen “Ok dan niet”, en gaan weer verder. Het gaat zoals het gaat, insjallah.
Veel Azeri hebben in Georgië gewoond (gestudeerd of gewerkt) en zijn erg behulpzaam naar Georgiërs toe. Ze hebben een andere religie en gewoonten, maar hebben geen probleem in de omgang met Georgiërs. Ze schijnen zelfs ook tamada’s te hebben maar wij vroegen ons af of ze dan toosten uitbrengen met thee.
Ali en Nino (bekend liefdesverhaal tussen een Azeri jongen en een Georgisch meisje in het begin van de 20ste eeuw) draaide in de plaatselijke theaters en er was ook een boekhandel met die naam. Behalve het gedoe om David Gareji (klooster op de grens van Georgië en Azerbeidzjan dat door beide landen wordt geclaimd) lijken ze dus grote vrienden.
Op de terugweg namen we een taxi vanaf de grens, terug naar Tbilisi. Met de auto was dat een half uur, met de trein 4 uur. De Georgische grenspolitie ging de trein helemaal uitkammen op zoek naar drugs, en wij hadden geen zin daarop te gaan wachten. Ik wachtte echter op het terugkrijgen van onze paspoorten alvorens de trein te verlaten (die neemt de conductrice altijd in). Maar die bleek de taxichauffeur al te hebben! Een half uur later waren we thuis.
Besluiteloosheid van de IND en moderne schaapsverkeersopstoppingen
7 juni
Op de dag dat ik in Georgië mijn ticket naar Nederland kocht om de rechtszitting bij te wonen van ons beroep tegen de IND, trok de IND hun beslissing in om geen voorlopige verblijfsvergunning te verlenen. Hier kwam ik achter toen ik al in Nederland was. Er is nu dus geen negatief besluit meer, er is helemaal geen besluit.
Gisteren was er een festival voor mijn huis met hiphop-bands, zal wel komen doordat mijn wijk nu weer een nationaal erkende ‘probleemwijk’ is (eerst zat ik in Oosterpark en nu de Hoogte) en er dus extra geld beschikbaar is voor activiteiten. Gelukkig is er om mijn huis heen dus altijd leven in de brouwerij en is het verschil met het chaotische Tbilisi wat minder groot. Ook worden er nu schaapskudden ingezet in Groningen omdat die het gras beter kunnen maaien dan mensen en machines. Erg goed idee, ik hou wel van dieren die loslopen in de stad. En deze eigentijdse schaapherders hebben zelfs een verkeersregelaarsdiploma van de politie! Kijk, dat zou dan ook wel weer leuk zijn in Tbilisi.
Amazone in Tbilisi
3 juli
Na drie heerlijk relaxte weken in Groningen in mijn eigen huisje moest ik toch weer terug naar Georgië.
Een website voor een Georgisch bureautje dat auto’s + chauffeur verhuurt en hiking-,-rafting en fiets-tochten organiseert is bijna af, daarna ga ik een site maken voor een organisatie waar we hier mee samenwerken op het gebied van jongeren en conflict management.
Op het moment lijkt het hier wel de Amazone want het giet en dan zijn de straten hier meteen rivieren. Trouwens, de mensen in onze buurt hebben zelf paaltjes geplaatst tegen auto’s waardoor de straat een enorm drukke en vrolijke kinderspeelplaats is geworden. Er wordt naar hartenlust gehinkeld, gevoetbald en gebadmintond tot rond middernacht. Bij dat laatste hindert het de spelers geenszins dat de shuttle de hele tijd door het bladerdak van de druivenstruiken heen moet. Tja zo onprofessioneel kan ik toch niet badmintonnen.
Eindelijk een hoorzitting
Na ruim een jaar van onduidelijkheden en frustraties op papier (en een intrekking van de visumweigering door de IND vlak voordat er een rechtszitting zou zijn afgelopen juni), mogen we eindelijk naar de IND toe en mondeling vragen beantwoorden. Hopelijk maakt dit meer duidelijk voor beide partijen en geven ze hem alsnog een visum om te gaan studeren.
Over drie weken ben ik weer in Nederland.